sobota, 25 lutego 2017

5.lutego 2017












I tak oto wkraczamy w rok 2017 w towarzystwie Raya Wilsona.
Jego zimowa trasa pod hasłem "Genesis Classic" objęła osiem polskich miast. Mnie dane było być na trzecim z kolei koncercie - w dolnośląskim Lubinie.
Przypomnijmy - Wilson, wcześniej wokalista Stiltskin, od początku XXI wieku ceniony artysta solowy również pielęgnujący z powodzeniem klasyki zespołu, w którym śpiewał w latach 1996-1999: Genesis. Z nim nagrał jedną, ale za to bardzo ważną płytę: "Calling All Stations". Kto pamięta transmitowany przez polską telewizję koncert grupy z katowickiego "Spodka"?
Wróćmy do czasów współczesnych. Centrum Kultury "Muza" w Lubinie mile mnie zaskoczyło. Nowoczesna sala na pięćset miejsc, duża scena, świetne nagłośnienie, czyli zaprzeczenie tego, z czym mogą kojarzyć się centra kultury w średniej wielkości miastach.Czego chcieć więcej? Miejsca w pierwszym rzędzie? Ależ proszę.
Ray Wilson i towarzyszący mu zespół zaczynają od "No Son of Mine". Jakże mocna to wersja! Z klasycznych utworów Genesis podczas kolejnych dwóch godzin usłyszeliśmy jeszcze "That'S All", "Congo", "Mama" (na bis), "Follow You, Follow Me". "Another Cup of Coffee" z repertuaru Mike & The Mechanics (kolejnego zespołu Mike'a Rutherforda z Genesis) potwierdziło przypuszczenia, że repertuar obejmie i Genesis, i jego okolice. A więc było też collinsowskie "In the Air Tonight", "Another Day in Paradise" oraz kilka utworów z repertuaru Petera Gabriela (tak!): "In Your Eyes", "Solsbury Hill" oraz przejmujący, niesamowity "Biko". W tym roku mija czterdzieści lat od śmierci Steve'a Biko, a ludzie o innym kolorze skóry czy wyznawanej religii nadal uznawani są za mniej wartościowych. Bojownicy o prawa człowieka nadal są bezkarnie zabijani.
Przy tej okazji artysta wspomniał legendę dziennikarstwa muzycznego, Piotra Kaczkowskiego, który namówił go do włączenia "Biko" do swojego repertuaru. Także Kaczkowskiemu (między innymi) Wilson zawdzięcza ogromną popularność w naszym kraju.
Ray Wilson chwycił po gitarę elektryczną i wybrzmiał "Inside", największy przebój Stiltskin i najbardziej rockowy punkt wieczoru. Z solowych utworów - znów: to, co najlepsze - przepełnione tęsknotą do rodzinnej Szkocji "Alone", dwa tytułowe utwory z ubiegłorocznych albumów: "Song for a Friend" oraz "Makes Me Think of Home". To, co w tym utworze dzieje się od mniej więcej drugiej minuty, przez kolejne sześć... Moim zdaniem to najlepszy utwór napisany przez Raya Wilsona w czasie kariery solowej.
No broken vows, no words left unsaid, no crying out, no thoughts in your head, no fear in me, no blame, no hurt...
Całość zakończył cover "Knockin' on Heaven's Door" Boba Dylana. I wydaje mi się, że można powiedzieć, że taki dylanowski duch unosił się nad całym koncertem: intymność, równowaga, zaduma, poczucie uczestnictwa w czymś zupełnie wyjątkowym.
I jeszcze kilka słów o zespole: perfekcyjny cichy bohater Mario Koszel na perkusji, skupiony Michał "Kool" Łyczek na instrumentach klawiszowych, w pełni oddany muzyce Steve Wilson (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa) na gitarze; bas, saksofon, flet, klarnet - Marcin Kajper... To, co Marcin Kajper wyprawia na scenie trzeba zobaczyć osobiście, bo nie da się tego opisać słowami. I last, but the most important - Ray Wilson. Skromny, uśmiechnięty, niemal nie rozstający się z gitarą akustyczną...
Dopiero po koncercie dotarło do mnie, że oczekiwałam dwóch utworów, które nie znalazły się tego wieczoru na set liście. Nie było? Trudno. Były inne, równie znakomite i idę o zakład, że nikt nie wyszedł z sali nieusatysfakcjonowany.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz