Black Rebel Motorcycle Club "Wrong Creatures"

Najpierw była Rewolucja. Nowa Rockowa Rewolucja, która pod swoim skrzydłami, niczym oddana matka, skupiała zespoły odkrywające rock na nowo. Miała przywrócić wiarę w szczere, korzenne, hałaśliwe, autentyczne rockowe granie. Miała być odpowiedzią na hip hop i nu metal, które właśnie wtedy, na początku XXI wieku, zataczały coraz szersze kręgi. Miała być kolejną pokoleniową rewolucją – jak trochę ponad dekadę wcześniej grunge. Zgasła szybko jak zapałki trzymane przez muzyków Razorlight w klipie do „Wire to Wire”. I pożarła własne dzieci. Zostało po niej kilka niezłych pierwszych płyt i wspomnienia o potędze.

Na szczęście, gdzieś z boku głównego nurtu, całkowicie odarty z łatek, jakie przypinano im kilkanaście lat temu, nadal nagrywa zespół Black Rebel Motorcycle Club, jeden z ówczesnych debiutantów.

12. stycznia ukazał się ich ósmy studyjny album, „Wrong Creatures”. Odpalić taką petardę na sam początek roku nie każdy umie.

Jest w tym graniu konsekwencja i ciągłość drogi, jaką obrał zespół, ale wydaje się, że od czasu wydania ostatniego albumu („Spectre at the Feast”, 2013 r.) energia nieco zmieniła kierunek. BRMC wyhamowali z prędkością na rzecz ciężaru i dusznej atmosfery. Nacierają ścianą dźwięku, choć nadal jest to ściana zbudowana wyłącznie z trzech cegieł: hipnotyzujących partii perkusji, dudniącego basu i jazgotliwych, świdrujących gitar.

Wciąż mają to COŚ i wciąż muzycznie nie biorą jeńców. Nie zabiegają o nic. Nie potrzebne im ozdoby, blichtr. Nie muszą zwracać na siebie uwagi – wystarczy muzyka. I te prześladujące - niczym głosy w głowie - melodie.

Najlepszym przykładem takiego grania jest „Little Thing Gone Wild”. Taka energia i świeżość po blisko dwudziestu latach grania? Tak, to możliwe.
Trudno zdecydowanie wyróżnić tu jeden utwór niosący całość. Każdy z utworów na „Wrong Creatures” jest takim odbezpieczonym granatem: począwszy od „DFF”, brzmiącego jak ze ścieżki dźwiękowej do serialu „Wikingowie”, przez „Echo” - nieoczywistą pieśń o miłości, aż na pobrzmiewającym delikatnymi partiami klawiszy „All Rise” skończywszy.
„Spook” mógłby znaleźć się na debiucie BRMC sprzed niemal 17 lat. Ten zgiełk w refrenie, gęsta, zawiesista partia gitary… „Ninth Configuration” i „Carried from the Start” rozkręcają się tak, że wydaje się, że jedynie głos trzyma je w ryzach. Mamy tu też dawkę kontrolowanego szaleństwa – „Question of Faith” - z fajnymi dialogami na głos i gitarę i frapująca partią perkusji. „Haunt” brzmi jak pieśń potępionych dusz: I just keep playing that restless haunt/ There’s nothing I can do. Niczym plemienny hymn w oparach nielegalnych substancji brzmi “Calling Them All Away”. W tej transowości jest coś przewrotnie zmysłowego… W lekko upiornym „Circus Bazooko” wsłuchajcie się w pierwsze wersy śpiewana przez Petera Hayesa – rok 1967, John Lennon, Sierżant Pieprz…? Skojarzenia jak najbardziej na miejscu.
Płytę kończy „All Rise” ze słowami: Hanging on a single breath/ Screamin’ til there’s nothing left/ It’s just all we’ll ever find/ Broken as all our minds.

To muzyka zmierzchu. Muzyka, z którą należy być sam na sam. Wtedy oddziałuje najbardziej, nie przytłacza, a pozwala odkryć to, co w niej najcenniejsze. Słuchana gdzieś przy okazji wydaje się być jedynie mieszanką zgiełku, chłodu i głębokiej posępności. Trudno mi jednak oprzeć się wrażeniu, że jest w tej muzyce pewnie dystans; można podziwiać ją z daleka, ale nie pozwala oddać się jej w całości, choć w sytuacji sam-na-sam trudno jej się oprzeć.
Mam również wrażenie, że na „Wrong Creatures” odcisnęły piętno osobiste zdarzenia z życia muzyków, jakie miały miejsce od czasu wydania „Spectre at the Feast” w 2013 roku: śmierć ojca Roberta Levona Beena i choroba oraz operacja Leah Shapiro.

BRMC tworzy muzyczny świat na styku nadziei i rezygnacji, jasności i mroku, niepokoju i ciszy. Gdzieś wysoko nad tymi kompozycjami unosi się klimat muzyki The Velvet Underground, Sonic Youth czy Slowdive, ale przefiltrowany przez buntowniczą wrażliwość.

Świata nie zmienią. Ale płyty takie jak „Wrong Creatures” sprawiają, że kolejna rewolucja nie wydaje się być potrzebna. Ważne, że są tacy, którzy wciąż robią swoje.

W oczach niknie ten świat... L.Stadt, "L.Story", 20.stycznia 2018r.

Rozochoceni tym, co widzieliśmy 12.stycznia w studiu im. Agnieszki Osieckiej, zaraz po powrocie we wrocławskie cztery ściany, postanowiliśmy zafundować sobie powtórkę z rozrywki i jeszcze raz posłuchać L.Stadt na żywo.
Okazja sama zbliżała się wielkimi krokami: tym razem sami, we Wrocławiu, a do tego z koncertem promującym płytę „L.Story”. Nie można nie skorzystać.

To płyta zupełnie wyjątkowa. Teksty, autorstwa reżysera, scenarzysty i obecnego dyrektora Teatru Pinokio z Łodzi, przenoszą w przeszłość. Niosą tęsknotę za tym, co było kiedyś, osnute są wokół tematów pamięci i przemijania. Podąża za nimi skomponowana przez zespół muzyka oraz sposób interpretacji wokalisty, Łukasza Lacha. Razem tworzą kompletny obraz świata, który powoli, ale nieuchronnie odchodzi.
Ten materiał miał premierę we Wrocławiu 14.lipca 2016 roku; zespół wykonał go razem z Wielkim Chórem Młodej Chorei w ramach Koalicji Miast Dla Europejskiej Stolicy Kultury. Z założenia jednorazowy spektakl, mający przedstawić rodzinne miasto muzyków – Łódź - również dzięki wyjątkowemu odbiorowi przerodził się w projekt płytowy. Teraz L.Stadt powrócili do Wrocławia, by ponownie wykonać go w całości.

To, co działo się 20.stycznia w Imparcie można jednym zdaniem określić jako spektakl muzyczny z elementami koncertu rockowego. Zaczęli dokładnie tak samo, jak kilka dni wcześniej w Warszawie – od dwóch utworów z debiutanckiej płyty: „March” i „Wait”. Zaraz potem przeszli do prezentacji swojej ostatniej, w pełni polskojęzycznej, płyty w całości.
Muzycznie ten materiał na żywo nie różnił się bardzo od tego, co słuchać na albumie. Usłyszeliśmy pełne emocje i pasji wykonania. Zespół wspomagany był na scenie przez czteroosobową reprezentację Wielkiego Chóru Młodej Chorei. Ich obecność, zarówno na płycie, jak i na koncercie, uwypukliła liryczną, delikatną stronę tych utworów.
Na „L.Story” spotykają się elektronika z brzmieniem rockowych gitar, liryka z rock and rollową frazą. I tak tez było na scenie Impartu. Od wzniosłego, transowego „Strumienia świadomości” przez rozwibrowane „Gdybym” (śpiewane przez Adama Lewartowskiego) aż po potężne „Od nowa”.
„L.Story” klamrą spina „Strumień świadomości” – jak sen, który przychodzi i odchodzi. To, co pomiędzy, jest świadectwem ze świata, który gaśnie.
To ludzie, których brakuje („Oczy kamienic”).
To miejsca, których już nie ma („Most”).
To wołanie o stary, dobrze znany porządek („Halo”).
To, co znane znika. Duchy przeszłości unoszą się nad miastem. Ale to przecież nie jest ostateczny koniec. Trzeba tysiąca kobiet, mężczyzn, starców, dzieci, głów i pieśni, ale ten świat można odtworzyć. Wszech obecna jest tu nostalgia, melancholia. Ale nie smutek. Przemijanie, zmiana, stare, nowe, znane, jeszcze nienazwane - tak po prostu jest, musi być. Trzeba to zaakceptować, to fundament dla przyszłości.
Cichym bohaterem jest tu samo miasto – świadek ludzkich historii, z zapisanymi w jego topografii losami pojedynczych osób. Ono trwa, gdy osobiste światy rozpadają się na kawałki.

Łukasz Lach ma związane z tą płytą osobiste wspomnienia. „L.Story to płyta o czasie. O działaniu czasu, który ja w danym momencie dość mocno odczułem”, opowiadał w jednym z wywiadów przy okazji premiery płyty. Jak mówi, te teksty były dokładnie odzwierciedleniem tego, co wtedy czuł; trudnego czasu pełnego osobistego bólu i dojmującego poczucia przemijania.
Było to też zupełnie nowe doświadczenie dla Lacha jako wokalisty: zaśpiewał teksty wyłącznie po polsku i na dodatek napisane przez kogoś innego; do tej pory pojawiały się one w twórczości zespołu jedynie okazjonalnie.

Na bis zabrzmiał jeszcze „Londyn” z płyty „L.Stadt” oraz ponownie „Oczy kamienic”.

Kolejny wyjątkowy, piękny wieczór; zapewne nie tylko dla mnie. Muzyka po raz kolejny opowiedziała historie każdego z nas, historię tęsknoty i wspomnień.

Offensywa De Luxe - 12.01.2018

Offensywa De Luxe, czyli święto muzyki w bardzo przyjacielskiej atmosferze.
Od 2007 roku koncerty z tego cyklu organizuje ekipa trójkowej „Offensywy”. Mają one na celu uhonorowanie artystów, którzy w ubiegłym roku wyraźnie zaznaczyli swoją obecność na polskiej scenie. Artystów, którzy „pozamiatali”. Dlatego też każdy z nich dostaje nagrodę – Szczotę. I należy rozumieć ją dosłownie.
A więc dwunasta edycja. Mroźny, piątkowy wieczór, 12.stycznia. Studio im. Agnieszki Osieckiej przy Myśliwieckiej 3/5/7. Jestem tam. Z nieskrywaną ekscytacją przemykam radiowymi korytarzami.

Najważniejsza jednak była jak zwykle muzyka.

Na pierwszy ogień - Kortez z zespołem; nagrodzeni za konsekwencję artystyczną autorzy jednej z najlepszych – nie tylko polskich – płyt 2017 roku. I to właśnie utwory z niej stanowiły większą część 45-minutowego występu. „Pierwsza”, „Dziwny sen” (tak!), „We dwoje”, „Nic tu po mnie”, „Jak dobrze, że cię mam”… Usłyszeliśmy także „Z imbirem” w genialnej aranżacji oraz wywołujące zrozumiały aplauz publiczności „Zostań” z pierwszej płyty, a także „Kominy”.
Ta muzyka… wciąż tak samo przejmująca, wciąż dotykająca czułych strun.

Decadent Fun Club otrzymali nagrodę dla nowego wykonawcy i nadziei na 2018 rok. Pokazali jak bezkompromisowa potrafi być młodzieńcza żywotność i energia. I choć zagrali tylko dwa utwory, w tym znany z „Offensywy” „Stardust”, wygląda na to, że muzycznie nie ma przed nimi żadnych granic, a sami muzycy nie boją się niczego.

L.Stadt, autorzy najlepszej (według jury przyznającego Szczoty) płyty 2017 roku, piękną muzyczną klamrą spięli dekadę, jaka upłynęła od czasu ich fonograficznego debiutu. Zagrali więc i utwory z debiutanckiej płyty („March”, „Wait”), jak i z ostatniej, wyróżnionej tego wieczoru „L.Story” („Halo”, „Oczy kamienic”, „Idzie sen/ Pozwól zasnąć”). Świetnie połączyli lirykę z rockową, nerwową pulsacją. Wybrzmiał także premierowy utwór oraz wyjątkowy prezent dla prowadzącego koncert Piotra Stelmacha – cover „Dancing with Tears in my Eyes” Ultravox.

Jako ostatni wystąpił nagrodzony za debiutancką płytę roku zespół NiXes. Niezwykłości sytuacji dodawał fakt, że był to pierwszy w ogóle koncert tej formacji. Album zatytułowany po prostu „NiXes” ukazał się w listopadzie ubiegłego roku, ale od razu ujął słuchaczy bajkowym klimatem. Neo hippie cosmic surf music? Tak, jak najbardziej!
Przypomnę, że najpierw na antenie radiowej pojawił się utwór „Circles” – nie wiadomo było kto, co i dlaczego. Dopiero po kilku tygodniach okazało się, że za projektem wokalnie stoi Ania Rusowicz, a muzycznie – m.in. Hubert Gasiul i Steve Nash. Tego wieczora usłyszeliśmy kilka utworów z debiutanckiego albumu, w tym „Hole in the Universe”, „In the Middle of the Rainbow” czy „Circles” właśnie. Ania Rusowicz, niczym wyjęta prosto z baśni wróżka, udowodniła, że świetnie radzi sobie poza konwencją, z jaką do tej pory była kojarzona.

Jechałam do Warszawy z pełną świadomością tego, co ten wieczór dla mnie oznacza. Po wielu, wielu koncertach z tego miejsca słyszanych jedynie z radiowego głośnika, czekał mnie ten pierwszy raz tam, na miejscu. Z czytelniczki „Alicji w Krainie Czarów” stałam się jej bohaterką, tylko z nieco innym finałem. Na szczęście to nie był sen, a intensywna, pełna emocji podróż przez cztery muzyczne światy w jeden wieczór.

Tu: https://www.polskieradio.pl/9/342/Artykul/1989832,12-Offensywa-de-Luxe-czyli-Trojkowy-koncert-artystow-ktorzy-pozamiatali-w-2017-roku można obejrzeć zdjęcia oraz posłuchać koncertu.

2018 - zapowiedzi

Skończył się kolejny rok, podsumowania dawno pozamykane, wszystkie ważne i ważniejsze utwory z 2017 roku powoli zapisują się w historii.
Za nami 12 dni roku 2018. Dziwny czas. Jedną nogą tkwimy jeszcze w 2017 roku, ten nowy jeszcze nieco uśpiony.
Żeby więc nieco go rozruszać, postanawiam opuścić święte tu i teraz i podejrzeć muzyczną przyszłość.

Jak zapowiada się więc rok 2018?

Nowe płyty zapowiadają Legendy - Joan Baez, Bruce Springsteen i - co cieszy mnie szczególnie - Paul McCartney.
Także niegdyś ważni, a dziś nieco zapomniani artyści, jak My Bloody Valentine oraz The Breeders, zapowiadają na ten rok wydawnictwa płytowe. Wierzę, że przypomną o sobie mocno i głośno; tak jak Slowdive w roku 2017.

Już dziś premierę ma następca znakomitego "Spectre at the Feast" z 2013 roku. Mowa oczywiście o Black Rebel Motorcycle Club, którzy w przeciwieństwie do wielu gwiazdek Nowej Rockowej Rewolucji z początku wieku wciąż gra i konsekwentnie robi swoje.

Na mocne wrażenia liczę w związku z nowym albumem Editors. Bliższe szczegóły nie są jeszcze znane, ale już w ubiegłym roku muzycy grali na koncertach nowe utwory. Będziemy mogli je usłyszeć także na dwóch polskich koncertach w kwietniu.

Ciekawie zapowiada się kolaboracja Laurie Anderson i Kronos Quartet. Artyści przygotowują eksperyment muzyczny oparty na wydarzeniach z 2012 roku. Wtedy to huragan Sandy uderzył we wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, a jego skutki osobiście dotknęły Anderson. "Landfall" ukaże się już na początku lutego.

Zaraz po nim - długo wyczekiwany nowy album Franz Ferdinand. "Always Ascending" zapowiadany jest jako bardziej zróżnicowany i mniej gitarowy niż poprzednie dokonania zespołu. Jeszcze do końca nie wiemy jak będzie miała się ta muzyka dla rockowych uszu, ale możemy przyjąć, że skoro rock'n'rollu jest także zabawą, to i zabawa może mieć w sobie sporo z rock'n'rolla.

Czekamy też na nowe nagrania Jacka White'a. Kilka dni temu artysta opublikował dwa nowe nagrania, z których jeden, "Connected by Love" na pewno znajdzie się na albumie zatytułowanym "Boarding House Reach". Według dobrze poinformowanych źródeł ma on ukazać się w pierwszej połowie roku.

Wciąż otwartą sprawą jest nowa płyta Tool - ostatnie zapowiedzi Danny'ego Carey'a zdają się potwierdzać, że następca "10,000 Days" z 2006 r.ukaże się w przeciągu najbliższych miesięcy. Podobnie sprawa ma się z z drugim zespołem Maynarda Jamesa Keenana, czyli A Perfect Circle. Tu sprawa jest o tyle prostsza, że grupa opublikowała dwa nowe utwory: "The Doomed" i "Disillusioned". Czekamy więc na czwarty i pierwszy od 14 lat album.

Z polskiego podwórka cieszą mnie szczególnie dwa nowe albumy - "Swans & Lions" Cochise oraz "Wiedza o społeczeństwie" Lao Che (premiera: 16.lutego). Przede wszystkim czekam jednak na intrygujące debiuty.

Na pewno z ciekawością wysłucham nagrań bezkompromisowych rockowych dziewczyn, czyli Beth Hart (nagrana razem z Joe Bonamassą "Black Coffee" ukaże się 26.stycznia) oraz Brody Dalle, której The Distillers robili furorę... tak, już kilkanaście lat temu.

Bardzo chciałabym usłyszeć drugi album RavenEye. "Nova" z 2016 roku obiecywała naprawdę dużo dobrej energii.
No i Greta van Fleet, namaszczeni na nadzieję rocka. O ich pierwszym pełnowymiarowym album na pewno będzie bardzo głośno. Mam nadzieję, że jego zawartość będzie do tego hałasu proporcjonalna.